Հայ­կա­նուշ ­Մառք։ Ինչպէ՞ս

Ինչ­պէ՞ս սի­րեմ զքեզ, սի­րե­լիս

Որ սէրս ըլ­լայ միշտ տե­ւա­կան ու տար­բեր,

Ինչ­պէ՞ս սի­րեմ զքեզ, իմ հո­գիս,

Ոը նմա­նը չը­րած ըլ­լան ու­րիշ­ներ …։

Ինչ­պէ՞ս, ը­սէ՛, ե­րա­զեմ քեզ որ յոգ­նած

Չ­ծան­րա­նան աչ­քերս ար­թուն ու ցած

Ձայ­ներն չվրդո­վեն հան­գիստ – ­քուն՝

Երբ մտնեմ քուն ։

Ինչ­պէ՞ս գգո­ւեմ զքեզ սէ­րովս րո­լոր,

Որ նա­խան­ձին սիւ­քե­րը, ծի­լերն ալ ո­լոր ,

Ինչ­պէ՞ս կազ­մեմ տար­րե­րը սի­րոյս կրա­կին

Որ հոն բո­լոր իղ­ձերս ալ բոբ­բո­քին:

Ինչ­պէ՞ս ը­սեմ թէ չաս­տո­ւած մ­՛ես դուն կամ ան­կէ

Ա­ւե­լի վեր,

Հո­գի մը վառ կրա­կէ,

Անձ­նո­ւէր…

Ինչ­պէ՞ս սա­կայն ինչ­պէ՞ս սի­րեմ քեզ, ա­նոյշ սի­րա­կան

Որ սա խենթ սէրս ըլ­լայ յա­ւէտ տե­ւա­կան։

«­Լոյս», 1904

Հայկանուշ Մառք (1883-1966)